انگار همین دیروز بود،در کوچه های تنگ کودکی میدویدیم،و از شادی فریاد میزدیم. خیلی هم که

فکر می کردیم بزرگ شده ایم ارزوی بزرگ تر شدن می کردیم،هیچ فکر دیگری ذهنمان را در گیر

نمی کرد مگر مشق نوشته نشدمان...

اما از امروز،هزار جور فکر جورواجور مارا مشغول به خود کرده و فرصتی نداریم برای زندگی،

فریاد هایمان از سر ناراحتی است ان هم برسر خودمان....

خدایا چه امده بر سر زندگیمان؟؟؟؟