"چه کسی میداند؟؟؟

که تو در پیله ی تنهایی خود.تنهایی

چه کسی میداند؟

که تو در حسرت یک روزنه فردایی؟

پیله ات را بگشا

تو به اندازه ی پروانه شدن زیبایی ! از صدای گذر آب چنان فهمیدم:

تند تر از آب روان عمر گران میگذرد

زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست

آرزویم این است آنقدر سیر بخندی

که ندانی غم چیست."

"سهراب سپهری"