اما هر ادمی باید یه مقصدی،یه علتی،یه آدمی،یه آدمی،یه آدمی داشته باشه

که بخاطرش همه ی سختی هارو به جون بخره و به راهش ادامه بده،

بی مقصد بودن مثل این میمونه که الزایمر داشته باشی و تو خیابون گم شده باشی و

حتی اسم خودتم یادت نیاد ندونی کجا باید بری ندونی اصلا چجوری شد که اومدی بیرون

همینجور سرگردون فقد راه بری و ندونی که آخره راهت دقیقا کجاست.

زندگیه بی مقصد مثل راه رفتن روی یک تارِ مو میمونه به همون اندازه خطرناک چون

هر لحظه ممکنه سقوط کنی حتی اگه سقوطم نکنی بین زمین و آسمون معلق میمونی...