ما که‌ نَدیدیم ولی ‌میگَن وقتی ‌میری ‌ڪربلا...
نگاهت ‌ک ‌به ‌گنبد ‌میفتـه چشات‌ تار‌میبینھ :)

محرم امسال با اینکه یه جور غریبی بود ولی عجیب بهم چسبید

همون طوری بود ک تموم این سال ها دوست داشتم باشه

با فاصله از آدما ، تنهایِ تنها ، زیر آسمون پُر ستاره ، ریز ریز اشک بریزی و آروم دلدادگی کنی  و کسی نبینه ...

فقط خودت باشی و حال قشنگی ک داری

دیشب مهمون داشتیم ولی من نتونستم شب آخری رو از دست بدم و رفتم

خودم تنهایِ تنها ...

خیلی دلم پر بود از آدما ، از زندگی ، از خدا ، از کربلایی ک جاموندم ازش و...

ته مونده وجودمو گذاشتم ضمانت سرگردونی بین الحرمین 

و شاید جوابمو خوب ازش گرفتم

این آرامشی ک تو وجودم موج میزنه ، مگه میتونه کار  کسی غیر از آقا باشه؟

امسال جای خالی دو نفر خیلی به چشمم اومد ، هر دوشونم یه حسی از علمدار بهم میدادن  :)

یعنی میشه محرم سال دیگه هم عزادار باشم؟🖤