امروز اولین روزی بود بعد از کنکور ک نه قرار بود بریم مهمونی و نه مهمون داشته باشیم =)

صبح ک بیدار شدم ،همه رفته بودن و هیچ کس خونه نبود 

با خودم گفت : آخیش! بالاخره یه وقتی پیدا کردم ک برای خودم باشم

هنوز کتاب رو  باز نکرده بودم ک  خاله گرام اومد :)

و من همچنان با حسرت خیره به کتابی بودم ک حتی ورقشم نزدم و قهوه ای ک سرد شد😟

بعد از پذیرایی و درست کردن یه غذای خوشمزه ک به قول برادرجان بدجور هوش از سر میبرد 

امیدوار بودم به یه دقیقه تنهایی تو اتاقی ک منبع آرامشم شده 

ولی زهی خیال باطل ... :")

نمیدونم من کم حوصله شدم یا ژن های بچه ها جهش یافته ... ماشالله همه بیش فعالن :D

مادرا هم ک خداروشکر بی خیال ... باید بدوی دنبال بچه هاشون 🤦😶

کاش فقط یه کم میتونستم بیخیال همه چی باشم... اینطوری خیلی دارم به خودم فشار میارم!

الانم بعد از عصرونه ای ک درست کردم کلی اصرار  کردن ک منم باهاشون برم دور دور

ولی من به تنها چیزی ک نیاز داشتم ،یه فنجون چایی با طعم هل و دارچین بود و ماهی ک از پشتِ پنجرهِ بازِ اتاقم باید بهش زل میزدم

از نظر روحی نیاز دارم یه هفته کامل ،تنهایی برم تو یه کلبه چوبی ک وسط جنگلِ باشه و رو به دریا :)

 بوی چوب نم دار ، صدای موج ،  غروب خورشید و شن هایی ک باید لمس بشن 😍